In dit autobiografische boek richt de schrijfster (1981) een monument voor haar grootmoeder op. Centraal staat de oude woning van 'mémé', op het platteland, een plek vol herinneringen. Het huis moet echter plaatsmaken voor industriële bedrijvigheid. Grootmoeder verkast naar een serviceflat, waarna ze haar ontvankelijke kleinkind Ann levensverhalen vertelt en liedjes leert. Eenmaal volwassen bedenkt Ann dat tijd net als vrijkomend kwik vloeibaar en ongrijpbaar is. Herinneringen vervagen, maar dat wordt voorkomen als ze in taal worden vastgelegd. Na een wat aanslepend begin wordt de lezer alsnog meegezogen in de herinneringen van Ann aan haar grootmoeder en haar familie, prachtig en met fijnzinnige humor beschreven. De volgorde is niet chronologisch, wat niet tot onduidelijkheid leidt, maar juist de levendigheid ten goede komt. In het bij vlagen ontroerende boek is de woordkeus zowel poëtisch als trefzeker. De taal is doorspekt met Vlaamse, voor Nederlanders soms vreemde woorden en begrippen, maar dat is voor het leesgenoegen geen belemmering, integendeel zelfs. Een geslaagde roman over familiegeschiedenis. Masquer le texte